W tym projekcie zwracamy uwagę na jeden z aspektów istnienia Teatru post-katastroficznego. Jak to jest? Czy scena jest pusta i milcząca z powodu wstrząsów świata w którym istnieje (wojny, pandemia, kryzysy humanitarne)? Chęć wypowiadania się przez artystów w czasie katastrof zależy od poziomu szoku emocjonalnego i medialnego odbiorców.
Społeczeństwo nie zawsze jest w stanie postrzegać rzeczywistość bezpośrednio, tak jak ona się dzieje.
Medialna rozrywka i medialne informowanie generuje dumscrolling, natomiast nowe i obiecujące syntetyczne rodzaje sztuki, mogą sublimować „milczenie większości” we wspólną mitologię.
Znaczenie współczesnego teatru wynika z koniecznego połączenia tego, co najnowsze, z tym, co najbardziej konserwatywne. Ale jednak czy możemy się stworzyć pewną strefę między terytorialną, w której powstanie nowy teatr, czyli „scena-bufor”, -na razie pusty i milczący?
Dąży do tego, by coś powiedzieć, ale z powodu szoku i wstrząsów związanych z próbą wypowiedzenia tych słów nie jest łatwo je usłyszeć.
Poprzez praktyczną pracę spróbujemy poznać ten teatr w kontekście „sceny-bufor”, usłyszeć, jaki będzie jego głos, – oraz rozpoznać zjawisko „pustej sceny”, która może być podstawą do tworzenia nowych treści i form poza sztuką.
Program rezydencji artystycznych dla twórców i twórczyń z Białorusi i Ukrainy, w którym Teatr Nowy im. Tadeusza Łomnickiego w Poznaniu bierze udział, organizowany jest przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.
